Op 30 november werden de resultaten van een studie over nieuwe Italiaanse gezinnen in Brussel voorgesteld in de lokalen van het CFS in Sint-Gillis. De studie werd uitgevoerd door de verenigingen CASI UO en FILEF Nuova Emigrazione Belgio voor het jaar 2023.
In de afgelopen jaren zijn er verschillende studies en analyses uitgevoerd over de nieuwe migratiestromen vanuit Italië naar het buitenland, die een aanzienlijke kwantitatieve dimensie hebben gekregen sinds de economische crisis van 2008.
Het echte keerpunt dateert van de eerste jaren van de crisis met de plotselinge toename van het aantal vertrekken, maar ook met een verandering in de sociale en professionele samenstelling van de stroom. Sindsdien kunnen we spreken van een “nieuwe Italiaanse emigratie”.
Deze onderzoeken hebben gegevens opgeleverd die het mogelijk maken om de verhalen in de media over ‘brain drain’ te doorbreken en de aandacht te verleggen van de ideeën van ‘invasie’ (al enkele jaren is het aantal ‘vertrekkers’ en ‘aankomers’ vrijwel gelijk) of ‘etnische vervanging’ naar een context van verarming en woestijnvorming in sommige delen van ons land.
Zowel Casi als FILEF hebben zich verdiept in de specifieke kenmerken van België en Brussel, waar ze actief zijn, met betrekking tot deze nieuwe stromen.
Onder de meest interessante gegevens die uit ons onderzoek naar voren zijn gekomen en die zijn bevestigd door het 2022 Italians in the World Report van de Migrantes Foundation, willen we er twee noemen: het belang van jongere leeftijdsgroepen in de migratiestromen en het grote aantal vrouwen.
Van 2006 tot 2022 nam de Italiaanse mobiliteit toe met 87% in het algemeen, met 94,8% voor vrouwen, met 75,4% voor minderjarigen en met 44,6% met als enige reden “expatriatie”.
De jongerenmobiliteit groeit meer en meer omdat Italië stagneert in zijn kwetsbaarheden; het heeft de mogelijkheid voor een individu om zijn of haar status in de loop van zijn of haar leven te verbeteren door toegang te krijgen tot een bepaalde, gekwalificeerde en kwalificerende baan (sociale lift) definitief opzij gezet; het blijft jongeren jarenlang opsluiten in “reserves van kwaliteit en competentie” waaruit ze kunnen putten, maar het moment komt nooit. De tijd verstrijkt, nieuwe generaties worden volwassen en worden vervangen door nieuwe en dan weer gloednieuwe generaties, in een vicieuze cirkel die al veel te lang aan de gang is. In deze toch al ernstig gecompromitteerde situatie heeft de Covid-19 pandemie met alle ernst toegeslagen, waardoor jonge Italianen een van de categorieën zijn die het zwaarst getroffen worden door de sociale en economische fall-out.
Deze twee factoren hebben ons ertoe aangezet na te denken over een element dat vaak onvoldoende wordt onderzocht: de impact van de migratie-ervaring op de mogelijkheid om een gezin te vormen en zonen en/of dochters te verwekken. Met andere woorden, we vroegen ons af met welke problemen een koppel dat begint aan de ervaring van ouderschap te maken krijgt in een land dat niet het hunne is (school, taal, rechten, enz.), maar ook hoe de verandering in levensstijl als gevolg van het ouderschap verweven is met de ‘expat’-toestand.
de vertaling van het rapport in het Nederlands wordt momenteel gepubliceerd
Foto door Anemone123 van Pixabay
